KTM 390 Adventure R 2025 w teście turystycznym - trasa On-/Offroadowa

KTM całkowicie przeprojektowało model 390 Adventure na rok 2025. Nowa KTM 390 Adventure R ma być bardziej radykalna, sportowa i bezkompromisowa, nie tracąc przy tym swojego Adventure-DNA. Kluczowe pytanie brzmi, czy pomimo silnego ukierunkowania na offroad nadal potrafi osiągnąć ten trudny balans, który czyni klasę A2-Adventure tak wymagającą: przydatność do turystyki, stabilność na długich odcinkach, zwinność na krętych drogach oraz wydajność w terenie.

Wielodniowa wycieczka przez północne Friuli stanowi idealny poligon doświadczalny. Wąskie, kręte przełęcze, zmienne nawierzchnie, strome górskie drogi i żwirowe odcinki szybko pokażą, jak poważnie KTM traktuje nowe założenia. Zanim jednak zaczniemy zdobywać wysokości, warto przyjrzeć się technice.

Chłodzony cieczą jednocylindrowy silnik nowej 390 Adventure R oferuje pojemność 398,7 cm³, 45 KM przy 8500 obr./min i 39 Nm przy 7000 obr./min. Przy pełnym baku waży 176,5 kilograma, co czyni ją zauważalnie lżejszą od wielu konkurentów. Ride-by-Wire, kontrola trakcji, tryby jazdy oraz opcjonalny Quickshifter dopełniają nowoczesne wyposażenie. Sercem nowej koncepcji jest offroadowe zawieszenie: w pełni regulowany widelec WP Apex 43 mm, amortyzator WP Apex Split Piston, każdy z 230 mm skoku i 272 mm prześwitu. Do tego dochodzą szprychowe koła o rozmiarach 21 i 18 cali, wyposażone w opony Mitas Enduro Trail+. Z wysokością siedzenia 870 mm, nowym wyświetlaczem TFT, osłoną przeciwwiatrową, handguardami i płytą ochronną silnika, KTM przypomina miniaturową wersję dużych modeli Adventure.

Jako punkt wyjściowy dla naszych testów MoHo Bellavista w Ravascletto ponownie okazuje się idealnie położoną bazą. Hotel znajduje się w samym sercu północnego Friuli i oferuje bezpośredni dostęp do wielu spektakularnych tras. Stąd rozpoczyna się wiele przełęczy, szutrowych połączeń i malowniczych ścieżek górskich praktycznie u progu. Legendarna Panoramica delle Vette oraz przełęcz przez Monte Zoncolan to tylko niektóre z nich, a także wiele małych, często pomijanych górskich dróg, które mogą zaskoczyć nawet doświadczonych alpejskich motocyklistów.

Bellavista stawia na wyraźne ukierunkowanie motocyklowe. Oprócz bezpiecznego miejsca na maszyny, oferuje przydatne usługi, takie jak pomieszczenia do suszenia sprzętu, narzędzia i wskazówki dotyczące tras od personelu, który doskonale zna okolicę. Atmosfera pozostaje przy tym nieskomplikowana i przyziemna, co jest przyjemne po długich dniach jazdy. Dla turystów motocyklowych i zespołów testowych hotel oferuje dokładnie taką mieszankę funkcjonalnego wyposażenia i odprężającej gościnności, jakiej potrzebuje się na wielodniowe wyprawy po Alpach.

Podróż prowadzi z Wiener Neustadt przez Styrię i Karyntię aż do granicy z Włochami – idealna trasa do przetestowania zdolności długodystansowych 390 Adventure R. Solidna szyba zapewnia doskonałą ochronę przed wiatrem dla kierowców o wzroście około 1,75 metra. Wyżsi motocykliści odczuwają przepływ powietrza w okolicach czoła i lekkie zawirowania, które można zredukować poprzez zmianę pozycji siedzącej. Pozycja siedząca jest sportowa, podnóżki umieszczone są stosunkowo wysoko, co powoduje ostrzejszy kąt kolan w porównaniu do klasycznych turystycznych motocykli – nadal odpowiednia na długie etapy, ale wyraźnie bardziej sportowo ukierunkowana. Jednocylindrowy silnik osiąga około 7000 obr./min przy autostradowej prędkości. Akustycznie silnik jest wyraźny, ale wibracje pozostają w normie i nie prowadzą do drętwienia. Jak na małą enduro turystyczną z chętnym do obrotów silnikiem, wynik jest solidny.

Zawieszenie WP początkowo pokazuje swoją sztywną stronę i wyraźniej przekazuje drobne nierówności. Jednak po redukcji tłumienia 390 Adventure R staje się zauważalnie bardziej komfortowa i pewnie filtruje większe fale. Siedzisko z czasem ujawnia swoją twardość, co jednak nie dziwi, biorąc pod uwagę sportową orientację. Przy zużyciu paliwa wynoszącym 4,22 litra na 100 kilometrów i 14-litrowym zbiorniku, zasięg nieco ponad 300 kilometrów jest realistyczny – absolutnie wystarczający na długie wycieczki.

Prawdziwa rekompensata po długim odcinku autostradowym następuje na przełęczy Nassfeldpass. Tutaj 390 Adventure R pokazuje swoją największą siłę: zwinność. Długie skoki zawieszenia działają jak amortyzator na zmieniającym się asfalcie, widelec zanurza się wyraźnie podczas mocnego hamowania, ale pozostaje pod kontrolą. Jednocześnie niska waga sprawia, że KTM z łatwością pokonuje zakręt za zakrętem. Zachowanie podczas skręcania jest lekkie, precyzyjne i sportowe, bez oznak nerwowości. Nawet z grubymi oponami Mitas-Enduro motocykl pozostaje przewidywalny. Szeroka kierownica umożliwia intuicyjne wchodzenie w zakręty, a lekkie podwozie zapewnia pełną kontrolę.

Opcjonalnie zamontowany Quickshifter działa szybko i niezawodnie, chociaż dźwignia zmiany biegów nie zawsze daje to samo wyczucie. Sportowy charakter silnika wymaga aktywnego zmieniania biegów: dopiero przy około 7000 do 9000 obr./min dostępna jest wystarczająca moc, aby z dobrym przyspieszeniem pokonać strome zakręty lub wąskie przejazdy. Podczas zjazdu ujawnia się słabość hamulców zorientowanych na offroad: przedni hamulec ma miękki punkt nacisku i nie jest szczególnie wytrzymały. Po kilku sportowych hamowaniach jego skuteczność wyraźnie spada. Tylny hamulec jest dobrze dozowalny, ale dla jazdy na siedząco umieszczony nieco za wysoko. W trybie drogowym kontrola trakcji w trybie "Street" włącza się zbyt wcześnie. Ponieważ silnik dostarcza moc w sposób liniowy i dobrze kontrolowalny, jazda bez TC na suchych nawierzchniach również działa bardzo dobrze.

Offroadowe odcinki trasy prowadzą przez płytkie szutrowe ścieżki, drogę wojskową, a w końcu przez wyboiste odcinki wykorzystywane do transportu drewna, aż do Straniger Alm na granicy włosko-austriackiej. Początkowo chcieliśmy zmierzyć się z bardziej wymagającym terenem, ale duże ambicje offroadowe KTM sprawiły, że przesadziłem w szutrowym zakręcie, a następujący kontakt z podłożem nieco powstrzymał nasze plany. Jednak nawet w wersji Light tego prawie 1500-kilometrowego testu uzyskaliśmy wystarczająco dużo wrażeń, aby ocenić potencjał 390 Adventure R.

Ergonomia w pozycji stojącej od razu sprawia wrażenie dobrze przemyślanej. Wąska talia ułatwia ruchy, zwłaszcza w ciasnych szutrowych zakrętach lub podczas kontrolowanych poślizgów. Kierowcy powyżej 1,90 metra mogą rozważyć podwyższenie kierownicy, ale dla przeciętnego wzrostu KTM oferuje aktywną, niezbyt męczącą pozycję offroadową. Zawieszenie WP również w terenie potwierdza swoją wysoką jakość. Skok 230 milimetrów zapewnia ogromne rezerwy, a szybkie uderzenia czy wyboje ledwo wytrącają zawieszenie z równowagi. KTM dostarcza dużo stabilności i zaufania w luźnym terenie. Układ hamulcowy jest wyraźnie dostosowany do jazdy offroad: miękki punkt nacisku, dobra modulacja, ABS wyłączalne - idealne do kontrolowanych driftów.

Silnik pozostaje tutaj czynnikiem polaryzującym. Jego charakter wymaga wysokich obrotów i częstego zmieniania biegów, aby wygenerować wystarczający ciąg. W technicznych, wolnych partiach brakuje mocnego momentu obrotowego przy niskich prędkościach, który charakteryzuje wiele klasycznych enduro i silników jednocylindrowych. Dla sportowych offroadowców, którzy i tak poruszają się głównie w górnym zakresie obrotów, nie stanowi to większego problemu. Jednak ci, którzy oczekują bardziej traktorzystego rozwijania mocy, mogą nie znaleźć tutaj idealnego dopasowania. Przy zaledwie 176,5 kilogramach z pełnym bakiem KTM pozostaje jednak najlżejszym poważnym enduro turystycznym w segmencie A2 w teście i imponująco ukazuje swoje fizyczne zalety w terenie.

Do tego testu używałem Stadler Transformer, przewiewnego letniego kombinezonu wykonanego z odpornej na ścieranie Cordury z dużymi wstawkami z materiału stretch i ochraniaczami poziomu 2. Poza typową dla Stadlera, bardzo wysoką jakością, kurtka Transformer wyróżnia się jedną cechą, która czyni ją świetną na ambitne wyprawy enduro: odpinane rękawy. W połączeniu z kamizelką z ochraniaczami, kombinezon Transformer osiąga niespotykany poziom przewiewności i swobody ruchów. Dopasowanie jest przylegające do ciała, ale dzięki elastycznym materiałom stretch pozostaje niezwykle ruchome - szczególnie w zastosowaniach offroadowych. Jedenaście otworów wentylacyjnych w kurtce i dobrze rozmieszczone wentylacje spodni zapewniają mocny przepływ powietrza, co w ciepłym Friuli było prawdziwym komfortem. Upadek na żwirze także pokazał: Transformer doskonale radzi sobie z dużymi obciążeniami. Na letnie wyprawy przygodowe Stadler Transformer jest jedną z najwyższej jakości opcji na rynku. Więcej na ten temat w szczegółowej recenzji Stadler Transformer.