Dziki Zachód

Kiedy w Europie Środkowej mówimy o Dzikim Zachodzie, natychmiast pojawiają się obrazy Teksasu – niekończące się prerie, zakurzone pustynie, palące słońce i jeźdźcy przemierzający migoczące gorącem przestrzenie. Ten obraz jest głęboko zakorzeniony w naszej wyobraźni, ale ma więcej wspólnego z Hollywood niż z prawdziwą historią. Amerykański przemysł filmowy, z siedzibą w Kalifornii, kręcił swoje westerny głównie w pobliżu – w Arizonie, Nevadzie czy w ikonicznych miejscach jak Monument Valley. Te krajobrazy stanowiły idealną scenę dla bohaterów takich jak John Wayne czy Clint Eastwood. W ten sposób „Dziki Zachód” stał się synonimem słońca, piasku i pojedynków w wieczornym świetle. Jednak rzeczywistość była bardziej złożona i geograficznie znacznie większa. Prawdziwy Zachód obejmował ogromne obszary między Missisipi a Pacyfikiem – także Montanę, Wyoming, Kolorado i Idaho. Tam rozgrywała się inna, często trudniejsza część historii: gorączka złota, handel futrami, budowa kolei i zacięte konflikty między osadnikami a rdzennymi plemionami – głównie w zimnych, górzystych regionach, pełnych głębokich lasów, śniegu i surowej pogody. Idaho było w czasach Dzikiego Zachodu prawdziwym pograniczem – Frontier w pierwotnym znaczeniu. Jednak ponieważ Hollywood opowiadało swoje historie na pustyni, ten północny, alpejski Zachód pozostał w dużej mierze niewidoczny. Dlatego jako Europejczycy, mówiąc o „Dzikim Zachodzie”, myślimy o palącym upale i rewolwerowcach w kurzu – choć prawdziwy Zachód często leżał w chłodzie, ciszy i nieokiełznanej dziczy.

Jeździliśmy dokładnie tam, gdzie od 1866 roku znana Red Rock Stage zostawiała swoje ślady. Codziennie pokonywała około 125 mil z Red Rock w Montanie do Salmon w Idaho. Osiem dyliżansów dziennie, w sumie 14 powozów Concord i 12 wozów było w użyciu – logistyczne arcydzieło XIX wieku. Aby utrzymać trasę w ruchu, na stacjach wzdłuż szlaku było gotowych około 90 koni.

Bilet kosztował wtedy 8 dolarów, co dla wielu było małą fortuną. Nie było jednak gwarancji komfortu: kurz latem, zamiecie śnieżne zimą, błotniste drogi wiosną. Napady, przewrócone wozy czy ranne konie były częścią codzienności. Szczególnie niesławna była przełęcz Lemhi, gdzie dyliżanse musiały zjeżdżać „double rough-locked”: zablokowane koła dodatkowo zabezpieczone łańcuchami, aby nie zjechały niekontrolowane w dolinę.

Wyobrażaliśmy sobie, jak podróżni siedzieli wtedy ciasno stłoczeni w wozach, podczas gdy na zewnątrz wiał wiatr. Dziś pędzimy naszymi V-Strom 800 DE przez tę samą przełęcz. 84 konie mechaniczne, kontrola trakcji i światła LED – komfort, o którym ludzie 150 lat temu mogli tylko marzyć. Ale jedno pozostaje niezmienne: to uczucie w brzuchu, gdy stoisz na szczycie przełęczy i patrzysz w dół. I wola, by podjąć kolejne wyzwanie.

Wiele starych ranczerskich domów, które kiedyś służyły jako stacje wymiany koni, wciąż stoi. Dla nas są to idealne miejsca na zdjęcia – wtedy były to miejsca, gdzie podróżni szybko pili kawę, wymieniali konie i ruszali dalej z pocztą. Dziś zatrzymujemy się tam, by odetchnąć, rozejrzeć się i uświadomić sobie, że każda długa podróż składa się z wielu małych przystanków.

Jeden z najbardziej emocjonujących momentów naszej podróży: przekraczanie przełęczy Lemhi na Wododziale Kontynentalnym, centralnym wododziale Ameryki Północnej. Tutaj rozstrzyga się, w którą stronę płyną rzeki. Na wschód w stronę Missouri, potem Missisipi i ostatecznie do Zatoki Meksykańskiej. Na zachód w stronę rzeki Columbia i dalej do Pacyfiku.

Dla nas, motocyklistów, to fascynujący punkt geograficzny, ale dla ekspedycji Lewisa i Clarka w 1805 roku był to punkt zwrotny w historii. Ich zadaniem było znalezienie ciągłej drogi wodnej – legendarnego „Northwest Passage” – od Atlantyku po Pacyfik. Gdy tu dotarli, zrozumieli: nie ma żeglownej trasy. Zamiast tego na drodze stanęły im potężne Góry Skaliste.

Lewis i Clark musieli porzucić swoje łodzie i zdobyć konie od Shoshone, aby kontynuować podróż. To odkrycie było szokiem dla ekspedycji, ale także dowodem ich determinacji. Właśnie tutaj stało się jasne: Ameryki Północnej nie da się po prostu przepłynąć łodzią z wybrzeża na wybrzeże. Sen o łatwej przeprawie się skończył – ale przygoda trwała dalej.

Gdy przemierzaliśmy Wododział Kontynentalny na naszych Suzuki, uświadamialiśmy sobie, jak kluczowe było to miejsce dla historii. Z każdym dodaniem gazu, z każdym spojrzeniem w dolinę czuliśmy, że jesteśmy nie tylko motocyklistami, ale także małymi opowiadaczami historii.

W Salmon, Idaho, zatrzymaliśmy się w miejscu, które jak żadne inne jest związane z historią Zachodu. To tutaj urodziła się około 1788 roku Sacajawea, młoda kobieta z plemienia Shoshone. W wieku zaledwie 16 lat stała się częścią ekspedycji Lewisa i Clarka, razem ze swoim mężem Toussaintem Charbonneau i małym synem Jeanem Baptiste.

Jej rola była kluczowa:

• Tłumaczka: Mówiła w języku Shoshone i trochę w Hidatsa, pomagając unikać nieporozumień podczas spotkań z plemionami.
• Symbol pokoju: Jej obecność z dzieckiem pokazywała rdzennym mieszkańcom, że ekspedycja nie miała wrogich zamiarów.
• Przewodniczka: Pomagała znaleźć bezpieczne szlaki przez Góry Skaliste i prowadziła ekspedycję do miejsc, które bez niej byłyby prawie niedostępne.

Na przełęczy Lemhi pomogła zorganizować konie od Shoshone – bez tych zwierząt ekspedycja prawdopodobnie by się nie udała. Dziś Centrum Interpretacyjne, Kulturalne i Edukacyjne Sacajawea w Salmon przypomina o jej dziedzictwie. Dla nas to było więcej niż tylko wizyta w muzeum: to był moment, w którym poczuliśmy, że prawdziwi bohaterowie to nie zawsze ci, którzy walczą na pierwszej linii. Często są to cisi, mądrzy i odważni towarzysze, którzy robią decydującą różnicę.

Sacajawea zmarła młodo, około 1812 roku. Jednak jej pamięć żyje dalej – w pomnikach, podręcznikach szkolnych, a nawet na monecie o nominale 1 dolara. Dla ludzi w Idaho do dziś jest symbolem odwagi i orientacji. A dla nas, motocyklistów, podróżowanie po jej rodzinnych stronach było poruszające.

Nasza Suzuki V-Strom 800 DE okazała się niezawodnym towarzyszem: cichy dwucylindrowy silnik o pojemności 776 cm³, z wystarczającym momentem obrotowym, aby pokonać przełęcze i długie proste. Zawieszenie: 220 mm skoku, 21-calowe przednie koło – doskonałe na szutry i trudne drogi. I niesamowity komfort: nawet po długich etapach jazda pozostaje przyjemna.

Oczywiście brakuje luksusowych funkcji, takich jak tempomat czy podgrzewane manetki. Ale to właśnie pasuje do tej podróży: kto chce odkrywać Dziki Zachód, nie potrzebuje dodatków, tylko niezawodności i determinacji, by jechać dalej. Nasza wycieczka pokazała nam: przygoda nigdy nie była prosta. Niezależnie czy na koniach, łodziach czy motocyklach – potrzeba odwagi, wytrwałości i gotowości do podejmowania nowych wyzwań. Lewis i Clark mieli Sacajaweę, linie dyliżansów miały swoje konie i woźniców – a my mamy nasze V-Stromy, które bezpiecznie prowadzą nas przez Rockies.

Na koniec pozostaje świadomość: opowieści z tamtych czasów sprawiają, że nasze dzisiejsze wycieczki są tak wyjątkowe. Każda przełęcz, każde miasto, każdy stary szlak to więcej niż krajobraz – to kawałek historii, który odkrywamy na nowo z każdym kilometrem.

• Motocykl: Suzuki V-Strom 800DE – solidny, niezawodny, gotowy na przygody: Informacje i ceny
• Opony: Dunlop Trailmax Raid – doskonała równowaga między drogą a szutrem - Informacje
• Bagaż: SW-Motech PRO Rearbag – lekki i niezniszczalny: Cena i informacje PLUS Wodoodporna torba na bak na sprzęt fotograficzny
• Odzież: Vanucci VAJ-4 / VAT-6 / VAG-4 / VAB-10 – testowane w temperaturach od 1°C do 30°C: Link do kurtki w LOUIS
• Komunikacja: Cardo Packtalk Edge – zawsze połączony, nawet na odludziu: Kup tutaj
• Kask: ARAI Tour-X5 – najwyższy komfort na długie trasy: Informacje i wzory