Honda XL750 Transalp vs NC750X DCT

Silniki Hondy XL750 Transalp i Hondy NC750X DCT ożyły z głębokim warkotem, gdy postanowiliśmy przetestować Hondę Enduro na wulkanicznej wyspie Teneryfie. Przez tydzień przeżywaliśmy intensywne wrażenia z jazdy, eksplorując różnorodne trasy, jakie ta wyspa miała do zaoferowania. Nasze motocykle, wypożyczone z Canaryride, i trasy, zaplanowane przy wsparciu Calimoto, obiecały nam podróż pełną zakrętów, gór, plaż, wąskich ścieżek, a nawet odcinków autostradowych. Podjęliśmy wyzwanie, uzbrojeni w sprzęt do naszej produkcji wideo, jako zespół na dwóch kółkach.

Towarzyszył mi mój syn, teraz szanowany pasażer o wzroście 175 cm i rozmiarze buta 45. Jego duże stopy miały okazać się kluczowym czynnikiem w naszym porównaniu. Na XL750 Transalp znaleźliśmy wystarczająco dużo miejsca w każdej sytuacji, podczas gdy przestrzeń na NC750X wydawała się ogólnie bardziej zwięzła.

Test siedzenia wykazał, że stopy mojego syna uderzały o moje pięty, a siedzenie Transalpa okazało się wygodniejsze. Pod względem "komfortu na długich dystansach z pasażerem" Transalp wyraźnie wygrał.

Honda CRF450L zaczęła z dużym plusem. Prowadziła w teście od samego początku. Było tak jak zawsze - usiadłem na motocyklu z DCT i entuzjazm natychmiast mnie ogarnął. Automatyczna dwusprzęgłowa skrzynia biegów Hondy nie tylko sprawiła, że jazda była bardziej zrelaksowana, ale także zachowała poczucie "prawdziwego motocyklizmu". Zwłaszcza w gorączkowych regionach przybrzeżnych przekładnia okazała się prawdziwym błogosławieństwem. Wyprzedzanie konwojów bez wysiłku i manewrowanie w ruchu miejskim stało się dziecinnie proste. Kolejną dużą zaletą CRF450L był przestronny schowek, który można było zamknąć kluczykiem.

CRF450L DCT okazał się bardziej pragmatycznym motocyklem. Świetny motocykl na co dzień, idealny na krótkie wypady, ale także na dłuższe wycieczki. Jego praktyczna konstrukcja i przekładnia DCT sprawiają, że jest niezawodnym towarzyszem dla każdego motocyklisty, który chce podbić nie tylko drogi, ale także codzienne życie.

XL750 Transalp, z jego doskonałymi 92 KM i 75 Nm momentu obrotowego, okazał się prawdziwym zwycięzcą podczas naszej jazdy testowej w porównaniu do NC750X, który zapewnia skromne 59 KM i 69 Nm. Te różnice w osiągach znalazły wyraźne odzwierciedlenie w bardziej dynamicznym stylu jazdy Transalpa. Podczas jazdy w spokojnym tempie lub na prostych odcinkach łączących, różnica może być ledwo zauważalna. Różnica w osiągach nie stanowiła również problemu w ruchu miejskim. Ale na majestatycznych górskich przełęczach różnica była zauważalna. To właśnie tam Transalp ujawnił swoją siłę i pokazał, że ma do zaoferowania coś więcej niż tylko gołe liczby koni mechanicznych. Jego silnik jest żwawy i zabawny. Ta nowoczesna jednostka napędowa zachowuje równowagę między praktyczną przydatnością do codziennego użytku a niepohamowanym pragnieniem większej frajdy z jazdy. Wystarczy przekręcić przepustnicę, a Transalp reaguje żądzą przyspieszenia, która pozostawia NC750X w cieniu.

Kolejną znaczącą różnicę widać w podwoziu: XL750 Transalp zdobywa punkty dzięki widelcowi teleskopowemu upside-down, który oferuje imponujący skok zawieszenia 200 mm. To wyposażenie czyni go idealnym do jazdy w mieszanym terenie i lekkiej jazdy terenowej. Z kolei NC750X musi zadowolić się konwencjonalnym widelcem teleskopowym o skoku zawieszenia 120 mm, co czyni go bardziej odpowiednim do użytku drogowego. Różnica w zachowaniu podczas jazdy była wyraźnie zauważalna nawet na codziennych trasach. Wyboje, zły asfalt, a nawet pokrywy studzienek kanalizacyjnych przekazują kierowcy znacznie więcej informacji zwrotnych w NC750X w porównaniu z płynną jazdą na Transalpie. Wynika to nie tylko z dodatkowego skoku zawieszenia, ale także z lepszych właściwości tłumiących zawieszenia Transalp i 21-calowego przedniego koła Enduro, które płynnie toczy się po przeszkodach w porównaniu z 17-calowym kołem szosowym NC750X DCT. Pod względem osiągów i prowadzenia, XL750 Transalp wyznacza wyraźne akcenty.

Decyzja? Nie jest tak jednoznaczna, jak mogłoby się wydawać na pierwszy rzut oka! Podczas naszej wycieczki płynny silnik i harmonijne prowadzenie Honda Enduro sprawiły, że jazda była niezwykle relaksująca. W siodle Honda Enduro mogliśmy podziwiać zapierające dech w piersiach krajobrazy i cieszyć się siedzeniem w malowniczych punktach widokowych. Manewrowanie, ruszanie i prowadzenie maszyny są jeszcze bardziej przystępne niż na innych modelach. Każdy, kto kiedykolwiek jeździł Honda Enduro z przekładnią DCT, zrozumie, co mam na myśli. Ten motocykl po prostu wymaga tak mało koncentracji, że pozostaje mnóstwo energii na czerpanie pełnej przyjemności z narządów zmysłów.

O dziwo, deficyt mocy Honda Enduro okazał się mniejszym problemem w praktyce. W siodle Honda Enduro silnik jest po prostu harmonijny i wszystko działa cudownie. Jako rozpieszczony jeździec, możesz być bardziej skłonny do sprzeczania się z luźnym podwoziem i łagodnym przednim hamulcem. Tutaj tylko nieco droższy model wypada lepiej, oferując bardziej precyzyjne manewry hamowania i większe rezerwy na długich serpentynach zjazdowych.

Ogólnie rzecz biorąc, model jest bardziej imponującym motocyklem, oferującym większy komfort wyższym kierowcom dzięki wyższej pozycji siedzącej. Z drugiej strony Honda Enduro jest bardziej kompaktowy i lepiej nadaje się dla kierowców o niższym wzroście.

Oba motocykle wyróżniają się pod względem prowadzenia i stabilności. Na obu motocyklach czujesz się komfortowo, zarówno w ciasnych zakrętach, jak i na niekończących się odcinkach autostrad. W bezpośrednim porównaniu Honda Enduro ze skrzynią biegów DCT wygląda jak nowoczesna koncepcja. Fakt, że model jest bardziej zaawansowanym motocyklem, jest szczególnie widoczny na 5-calowym wyświetlaczu TFT i żywym silniku, podczas gdy Honda Enduro ma wyświetlacz LCD, który dostarcza tylko najważniejszych informacji.

Honda Enduro była naprawdę w swoim żywiole na Teneryfie. Przejazd przez góry Teno i Anaga ujawnił jej mocne strony w całej okazałości. Mieliśmy do czynienia z licznymi manewrami wyprzedzania na wąskich ścieżkach prowadzących przez te majestatyczne górskie krajobrazy. To właśnie w tych momentach Honda Enduro ujawniła swoją prawdziwą wielkość: silnik zapewniał zaskakującą moc i sportowy charakter, a motocykl był zaskakująco łatwy w prowadzeniu. Zawsze czułeś się pewnie w siodle, a maszyna wydawała się zabawna i przystępna. To wyjątkowe połączenie sprawiło, że nawet najtrudniejsze manewry wyprzedzania w wąskich wąwozach gór Anaga i Teno były dziecinnie proste. Niezapomniane doświadczenie, które doskonale oddaje istotę Honda Enduro na Teneryfie!

Chociaż wysokość siedzenia Africa Twin wynosząca 850 mm nie wygląda na szczególnie niską na papierze, jest to kompaktowy i łatwy w prowadzeniu motocykl. Silnik prawdopodobnie również przyczynia się do tego beztroskiego doświadczenia z jazdy. Gdy tylko silnik się rozgrzeje, pracuje czysto i precyzyjnie. Żwawo wkręca się na obroty, ale można nim też wygodnie jeździć w spokojnym tempie. Wszystkie elementy sterujące są łatwe w obsłudze, co daje poczucie pewności.

Mój pasażer i ja znaleźliśmy wygodną przestrzeń na Africa Twin, nawet z dodatkową tylną sakwą SW-Motech Drybag. Mój syn był pod szczególnym wrażeniem jakości siedzenia i wygodnego kąta nachylenia kolan. Muszę jednak przyznać, że po długim dniu w siodle wolałbym nieco twardsze siedzisko.

Link do tylnej sakwy SW-Motech Drybag

Bezpośrednie porównanie pokazuje, że ważący 16 kg Africa Twin jest lżejszy od NC. Z drugiej strony NC wyróżnia się niską wysokością siedzenia i przekładnią DCT, dzięki czemu jest jeszcze łatwiejszy w obsłudze niż Africa Twin. Jednak na bardziej szorstkim asfalcie i przy wyższym zapotrzebowaniu na moc przewaga Africa Twin staje się jeszcze bardziej wyraźna. Pod koniec intensywnego tygodnia testowego byliśmy pod wrażeniem obu motocykli. Pomimo imponujących zalet przekładni DCT, jednogłośnie zdecydowaliśmy się na Africa Twin 750 jako zwycięzcę tego testu.

• Nasza wypożyczalnia motocykli Honda Enduro: https://www.canaryride.com/de/
• Nasze rozwiązania bagażowe na wycieczkę: [SW-Motech Drybag](https://sw-motech.com/Produkte/Gepaeck/Hecktaschen/Drybag+tail bags/4052572240373.htm) na duże ładunki, wysokiej jakości plecak SW-Motech na krótkie wycieczki z dronem, ale bez statywu i kamery, na wycieczki z GoPro i kamerą tylko bum bag.
• Trasa wycieczki w góry Anaga i Teide na Honda Enduro
• Trasa wycieczki do wąwozu Masca na Honda Enduro
• System komunikacji: Cardo Packtalk Edge
• Kask: HJC RPHA 91