Met Multistradas van Barcelona naar de besneeuwde Pyreneeën.

Aan het begin van het seizoen, wanneer de motoloze winter veel tijd geeft om te mijmeren en tegelijkertijd verlangens oproept, stellen we ons een filosofische vraag. Van alle tochten die Schaaf en ik hebben beleefd, zijn er ontelbare momenten en anekdotes die regelmatig ter sprake komen. Het zijn echter altijd heel verschillende situaties en gebeurtenissen die onvergetelijk zijn geworden. Dus wat is er nodig om een motortocht onvergetelijk te maken? Tijdens onze wintervlucht naar Spanje in maart 2025 grijpen we spontaan de kans aan, pakken we ons boeltje op en starten onze eerste grote tour van het jaar om precies die vraag te beantwoorden. De reis gaat van Barcelona helemaal naar de Pyreneeën, met twee reismotoren – de Ducati Multistrada V2 S en de Multistrada V4 S. De omstandigheden? Tamelijk uitdagend. Het plan? Vaag. De route? Ongeveer 300 kilometer, van zonnige asfaltwegen tot besneeuwde passen net onder de 2000 meter. Onze drijfveer is meer dan alleen cilinderinhoud: we willen weten waarom we doen wat we doen - en wat een motortocht echt perfect maakt. De route leidt ons door cultureel belangrijke plaatsen, over geheime race-segmenten en langs historische locaties. De Multistradas, uitgerust met de modernste tourtechnologie, zijn onze betrouwbare metgezellen. Het resultaat is geen klassieke testrit, maar een ervaring die zowel de rijder als de machines op de proef stelt.

Voor wie de in dit verslag beschreven route wil volgen, is hier de Calimoto-link te vinden.

Het is vroeg in de morgen wanneer we slaperig onze helmen opzetten en noordwaarts uit Barcelona rollen. De zon verschuilt zich nog achter dikke wolken, maar de spanning is al te voelen - mede omdat onze eerste stop op historisch terrein plaatsvindt. De "Carretera de la Rabassada", tegenwoordig bekend als BP-1417, was ooit een van de belangrijkste berg-racebanen van Spanje. Tussen de jaren 1920 en de vroege jaren 80 werden hier felle duels uitgevochten op twee en vier wielen. Er wordt gezegd dat er destijds tot 40.000 toeschouwers langs de steile bochten stonden - in de vroege ochtenduren delen we de weg alleen met wat woon-werkverkeer en een enkele fietser.

Maar met het officiële einde van de races in 1983 was de aantrekkingskracht van de Rabassada verre van verdwenen. Integendeel: de lokale motorcircuit scene bleef de route onofficieel als een racebaan gebruiken. Het resultaat was een verontrustende statistiek - begin jaren 2000 werd de BP-1417 beschouwd als de gevaarlijkste weg in Catalonië, met een extreem hoog percentage zware motorongelukken. De autoriteiten reageerden: betonblokken, radarcontroles, nieuwe verkeersborden en snelheidslimieten beperken tegenwoordig de vrije loop van de machines. Toch - wie hier rijdt, voelt nog steeds de geest van toen. En misschien is het juist deze mix van moed en geschiedenis, vrijheid en regelgeving, die het perfecte startpunt voor onze tour markeert.

Zodra we de historische BP-1417 achter ons laten, verdwijnt geleidelijk ook de hectische puls van Barcelona. De weg leidt ons direct naar de Parc del Garraf - een ruige hoogvlakte ten zuidwesten van de metropool, die met zijn stille uitgestrektheid bijna surrealistisch lijkt. Waar kort daarvoor nog stadsverkeer, dicht beton en bouwpanorama's domineerden, heerst nu contemplatieve rust. Kalkstenen kliffen, mediterrane vegetatie en kronkelige zijwegen vormen hier een soort welkomstevenement voor iedereen die motorrijden als een ontspannende natuurervaring ziet. En precies hier openbaart zich een van de grote krachten van de Ducati Multistradas: hun soevereine langeafstandscomfort. Zelfs op slechter asfalt blijft de semi-actieve ophanging zijdezacht, de ergonomie past meteen - en de elektronische windbescherming doet prima werk tegen de frisse maartlucht. Zonder haast, maar ook zonder verveling glijden we door de hoogvlakte - de perfecte start van een lange tourdag.

Maar de meditatieve stemming duurt niet lang. Een kritische blik op het navigatiesysteem doet de twijfel rijzen: de route brengt ons, althans volgens de digitale planning, volledig in de verkeerde richting. Een typisch geval van "Spaanse logica" - wat naar het noordoosten zou moeten leiden, stuurt ons plotseling naar het zuidwesten. Onze poging om eigenhandig weer op koers te komen, eindigt in een echte gravelrit, ergens tussen vervallen boerderijen en overwoekerde veldwegen. En precies hier gebeurt er iets bijzonders: in plaats van te vloeken, overvalt ons een gevoel dat we thuis veel te zelden ervaren - echte vrijheid. Geen bord dat verder rijden verbiedt, geen hek dat nieuwsgierigheid tegenhoudt. In onze Duitstalige landen zou zo'n afwijking van de norm meestal niet alleen ongewenst, maar zelfs illegaal zijn. Maar hier geldt: "Probeer het gewoon."

De Multistradas maken hier een goede indruk. Hoewel ze geen hardcore-enduros zijn, voelen ze zich dankzij de Enduro-rijmodi, het capabele chassis en de veelzijdige ergonomie van een adventure bike ook op los terrein niet misplaatst. Zo scheuren we met deels ruim meer dan 100 pk en 230 kg speels door het Catalaanse binnenland. Het is een kleine omweg - en tegelijkertijd een groot avontuur. Een avontuur dat niemand had gepland, maar niemand meer wil missen. Is het misschien juist deze ongeplande uitstapjes die de essentie van onvergetelijke tochten vormen?

Zodra het navigatiekompas weer is gekalibreerd, ontmoeten we het volgende hoogtepunt op onze weg: Olesa de Bonesvalls. De naam mag buiten Catalonië weinig bekend zijn – maar wie ooit over de BV-2411 weg, die door deze plaats loopt, is gereden, vergeet de naam nooit meer. De weg is tweebaans, extreem bochtig en slingert als een rallyproef door het heuvelachtige landschap ten westen van Barcelona. Asfaltkwaliteit? Ongeëvenaard! Want precies hier heeft de EU – zo vertellen lokale motorrijders ons ter plaatse – een experimentele asfaltsamenstelling getest. Bovendien zijn de slingerende S-bochten ook nog eens schuin aangelegd, wat nog hogere hellingshoeken en meer bochtensnelheid mogelijk maakt. Wat overblijft, is puur rijplezier, en daarmee de perfecte speeltuin voor alles wat van bochten houdt.

En de twee Multistradas? Ze transformeren van een verfijnde toermotor naar een precisiemachine - een rolwisseling die ze met opmerkelijke lichtheid volbrengen, vooral dankzij de adaptieve elektronische vering. De V4 S toont hoe speels 170 pk onder controle kan worden gehouden wanneer elektronica, vering en ergonomie samenwerken op een niveau dat slechts weinige tourers bereiken. De V2 S daarentegen scoort met extreme wendbaarheid en een lichtheid in de bochten, wat je normaal gesproken niet verwacht van een volwaardige toermotor【16:0†glossary_DE_NL】.

Hier gaat ons motorhart sneller van kloppen en verschijnen brede grijnzen op onze gezichten. Natuurlijk blijft het bochtenrazen tussen ons niet onopgemerkt. "Jij wilt weer alleen maar knallen," klinkt het aanvankelijk door de Cardo-helmspeakers - en even later: "Wat een droom!". Het spel van adrenaline, een beetje plagerige opmerkingen en oprechte enthousiasme drijft ons voort. Opmerkingen zoals "Jij was al bijna te toerachtig" of "Wie heeft hier eigenlijk 170 pk?" horen erbij en zijn een emotioneel uitlaatklep dat tussen twee vrienden zoveel meer zegt dan een droge analyse van de rijprestaties. De waarheid ligt ergens tussen de vreugde van kracht en het genieten van het landschap. En precies daar, op de BV-2411, klopt het hart van deze tour bijzonder luid.

Na de adrenalinevolle intermezzo op de BV-2411 zetten we koers richting noordoosten. De omgeving wordt ruiger, de bochten worden scherper en de vegetatie dichter. We naderen het natuurpark Sant Llorenç de Munt, waar het weer ons een voorproefje geeft van wat nog gaat komen. De zon piept zelden nog door de inmiddels laaghangende wolken, de temperaturen dalen aanzienlijk. De asfalt is op sommige plekken vochtig, de wind fluit ijziger over de passen, en toch weerhoudt niets ons ervan om van het moment volledig te genieten. In deze setting besef je al snel: het weer is geen bijzaak tijdens een motortocht - het is een onzichtbare medereiziger die de ervaring sterk beïnvloedt. Tussen de indrukwekkende rode zandstenen kliffen van het nationale park, die bijna doen denken aan bekende landschappen uit Utah of Arizona, houden we halt om onze uitrusting aan te passen aan de verwachte nattigheid.

Gelukkig hebben we op het gebied van kleding alles goed gedaan. De combinatie van FOX Ranger GORE-TEX ADV-jas en broek blijkt niet alleen een solide schild tegen het wisselvallige weer te zijn, maar ook een doordachte tourbenadering voor echte avonturiers. De jas, met zijn waterdichte 2-laags GORE-TEX-laminaat, blijft betrouwbaar waterdicht zonder dat het voelt alsof je vacuüm verpakt zit. Ventilatieopeningen zorgen voor klimaatcomfort, de D3O-bescherming voor innerlijke rust, en de modulaire opbouw met de universele verbindingspunt naar de broek maakt de outfit enorm flexibel. De broek is ontworpen met een robuuster 3-laags GORE-TEX-laminaat, aangevuld met een dubbele Cordura®-zitting. Zelfs bij temperaturen net boven het vriespunt blijven we warm, droog en bewegelijk - zonder het gevoel in een ruimtepak te zitten.

Even indrukwekkend presenteren de Fox Defend ADV laarzen. Hier ontmoet wandelschoenontwerp Enduro-knowhow: het ademende en waterdichte GORE-TEX-buitenkant zorgt voor droge voeten bij het doorwaden van plassen, terwijl de D3O-schuimvlakken in de flap en enkelgebied voor bescherming moeten zorgen. Bijzonder prettig: de BOA®-sluiting, die een snelle aanpassing met een draaiknop mogelijk maakt en de laars strak om de voet laat zitten. Daardoor slaagt de laars erin een indrukwekkende brug te slaan tussen gebruik op de motor en avonturen naast het zadel. De lichte schoen hangt niet log aan de voet, maar nodigt juist uit om bij stops langs ruïnes, kloosters of uitkijkpunten rond te wandelen.

Uiteindelijk, na enkele uren in het zadel, voel je hoe nauw lichamelijke inspanning, frisse lucht en een lege maag met elkaar verbonden zijn. En zo eindigt onze volgende tussenstop niet op een bergpas, maar voor een klein, onopvallend restaurantje in een Catalaans dorp. Motorrijden is niet alleen accelereren en in een hoek hangen. Het is ook genieten, bewust aankomen op plaatsen waar je met de auto nooit zou komen. En het biedt de mogelijkheid om regionale cultuur in al haar vormen te ervaren【130:1†source】.

De keuze in deze landelijke regio lijkt op het eerste gezicht beperkt, maar de culinaire diepgang verrast. Croquettas, knapperig van buiten en zacht van binnen, vormen de klassieke Spaanse start. Daarna volgt een hartige Trinxat - een soort aardappel-koolkoek, vooral geworteld in de Pyreneeën, geserveerd met wat spek. Als hoofdgerecht komt er, bijna verplicht in Spanje, een uitstekende Paella op tafel. De kers op de taart is de Crema Catalana - gekarameliseerd, warm, zoet - de traditionele zoete lekkernij van Catalonië.

Wanneer je van de motor afstapt, even pauzeert en de omgeving met al je zintuigen begint te ervaren, word je niet alleen gevuld, maar ook tevreden - en het toont aan dat het altijd de moeite waard is om voorbij de rand van de helm te kijken .

Tussen bochtenpret en tapas-euforie is er dat ene moment langs de weg dat het tempo vertraagt en de horizon verruimt: voor ons ligt de indrukwekkende ruïne van het Monastir de Sant Salvador de la Vedella - een klooster, half verzonken in het water, half verankerd in de rotsen. Wat op het eerste gezicht een fotogenieke verlaten plek lijkt, vertelt bij nadere inspectie een verhaal dat teruggaat tot het begin van de 9e eeuw. Destijds, tijdens de Reconquista, bouwden de Franken - als voorloper van het huidige Frankrijk - in deze regio de zogenoemde Spaanse Mark: een bufferzone tegen de moslim-gedomineerde gebieden in het zuiden van het Iberisch schiereiland.

Religie was niet alleen een middel om een doel te bereiken, het was ook een dominante machtsfactor. Overal in Catalonië verrezen versterkte kloostercomplexen, die naast een spirituele functie ook militaire betekenis hadden. Sant Salvador de la Vedella werd opgericht in het jaar 830 en overleefde eeuwenlang totdat in de jaren zeventig een stuwmeer ontstond dat het terrein deels onder water zette. Vandaag de dag getuigt de half verzonken ruïne niet alleen van historie, maar ook van verandering - en van hoe nauw verleden en heden met elkaar verweven zijn. Zulke plaatsen vind je niet in de reisgidsen, maar tijdens reizen zoals deze. Op de motor, weg van de snelweg, ervaar je de geschiedenis met andere zintuigen. Je hoort er niet alleen van - je staat er middenin.

De lucht hangt zwaar boven de bergen als we het laatste deel van onze reis naderen. Het doel: de Col de la Creueta, een pas op bijna 1.900 meter hoogte, normaal gesproken beroemd om zijn imposante panorama. Wat we echter ervaren heeft weinig te maken met een klassieke "scenic view" - het is eerder het begin van een strijd tegen de elementen, die het emotionele hoogtepunt van onze tour wordt. De laatste zonnestralen verdwijnen achter dichte wolken, de temperatuur duikt diep in de enkele cijfers, en dan begint het te sneeuwen. Eerst voorzichtig, dan in dikke, natte vlokken die zich op het vizier, de zitting en het asfalt nestelen.

Het zicht op de weg wordt een test, elke bocht een risico. Onze Multistradas doen het in dit onherbergzame landschap beter dan hun bestuurders. Tractiecontrole, bochten-ABS en het verfijnde reactievermogen in de "Urban"-modus veranderen op dat moment van een feature in een levensredder. Vooral in krappe bochten met sneeuwmodder en slechte zichtbaarheid is het de elektronica die rust en comfort in de rit brengt. Geen van ons wil nu nog zonder de verwarmde handvatten. Op de Multistrada V4 S wordt zelfs de verwarmde zitting ingeschakeld. Dus hoewel we voorzichtig en misschien wat ongemakkelijk de bevroren bochten van de pas opkruipen, zijn we eigenlijk behoorlijk beschermd en geenszins dichtbij bevriezing. In plaats daarvan kunnen we ons volledig concentreren op de buitengewone situatie en het avontuur dat voor ons ligt.

Het is een moment tussen waanzin en wonder. Een van die secties waar je later over zegt: "Onvergetelijk, maar eenmaal is genoeg." Tegelijkertijd is het precies dit onverwachte dat een tour tot geschiedenis maakt. De zogenaamd perfecte zonsondergang blijft uit, maar in plaats daarvan biedt de Pyreneeënroute ons een dramatisch slotakkoord, dat het reizen op twee wielen in al zijn intensiteit vastlegt. Pijn, kou, vermoeidheid, verwondering, vreugde - maar ook trots. De Multistradas hebben geleverd. En wij ook.

Aan het eind van de dag - en deze dag was lang - staan we op de plek waar we 's ochtends heen wilden. Maar dit keer hebben we niet alleen rijtechnisch of geografisch ons doel bereikt, maar ook mentaal. Wat maakt een motortocht echt onvergetelijk? Het is niet alleen de perfecte bochtenswing, niet alleen het uitzicht op de pas of het eten ergens in het ongewisse. Het is de som van tegenstellingen: zon en sneeuw, adrenaline en stilstand, comfort en grenservaring. Het zijn de spontane beslissingen, de onvervangbare omwegen, de anekdotes die in geen enkel routeboek staan【194:0†source】.

Een goede tour geeft je antwoorden. Een geweldige tour stelt vragen. En dat is precies wat hier gebeurde. We werden uitgedaagd - door het weer, door de navigatie, en door onszelf. En precies daarom zal deze reis ons bijblijven. De techniek van de Ducati Multistradas was hierbij niet alleen een transportmiddel, maar een instrument voor vrijheid. Hun veelzijdigheid, hun elektronische beschermengelen, maar ook hun speelse rijgedrag maakten het mogelijk dat we ons volledig op het essentiële konden concentreren: het leven onderweg. Ongefilterd, ongepolijst, maar daarom juist echt.

Wie op de motor reist, reist niet van A naar B - hij beleeft een tussenruimte waarin alles kan gebeuren. En als het aan het einde niet alleen de bestemming was, maar de weg zelf die je veranderde - dan was het een tour die blijft【208:0†glossary_DE_NL】.