Wilde Westen Avonturen

Als men in Midden-Europa aan het Wilde Westen denkt, verschijnen direct beelden van Texas eindeloze prairies, stoffige woestijnen, brandende zon en ruiters die door zinderende hitte rijden. Dit beeld is diep in onze voorstelling verankerd, maar het heeft meer te maken met Hollywood dan met de werkelijke geschiedenis. De Amerikaanse filmindustrie, gevestigd in Californië, filmde haar westerns bij voorkeur in de buurt in Arizona, Nevada of in iconische decors zoals het Monument Valley. Deze landschappen boden het perfecte podium voor helden als John Wayne of Clint Eastwood. Zo werd het "Wilde Westen" synoniem voor zon, zand en schietduels in de avondschemering. De werkelijkheid was echter veel complexer en geografisch veel groter. Het ware Westen omvatte enorme gebieden tussen de Mississippi en de Stille Oceaan waaronder Montana, Wyoming, Colorado en Idaho. Daar speelde zich een ander, vaak harder deel van de geschiedenis af: de goudkoorts, de bontjacht, de spoorwegbouw en de verbitterde conflicten tussen kolonisten en inheemse volkeren meestal in koude, bergachtige regio's, gekenmerkt door diepe bossen, sneeuw en ruw weer. Vooral Idaho was in de tijd van het Wilde Westen een echt grensgebied Frontier in de oorspronkelijke betekenis. Maar omdat Hollywood zijn verhalen in de woestijn vertelde, bleef dit noordelijke, alpine Westen grotendeels onzichtbaar. Dus associëren wij Europeanen het "Wilde Westen" tot op de dag van vandaag met zinderende hitte en revolverhelden in het stof terwijl het ware Westen vaak in kou, stilte en ongetemde wildernis lag.

We reden exact daar waar vanaf 1866 de legendarische Red Rock Stage haar sporen achterliet. Dagelijks legde ze de ongeveer 125 mijl van Red Rock in Montana naar Salmon in Idaho af. Acht koetsen per dag, in totaal 14 Concord-Coaches en 12 wagens waren in gebruik een logistieke meesterprestatie in de 19e eeuw. Om de route operationeel te houden, stonden er langs het traject ongeveer 90 paarden klaar bij de stations.

Een ticket kostte destijds 8 dollar, wat voor velen een klein fortuin was. Er was geen garantie op comfort: stof in de zomer, sneeuwstormen in de winter, modderige wegen in de lente. Overvallen, omgevallen wagens of gewonde paarden waren aan de orde van de dag. Berucht was vooral de Lemhi Pass, waar de koetsen "double rough-locked" naar beneden moesten: de wielen geblokkeerd en extra met kettingen beveiligd, om te voorkomen dat ze ongecontroleerd het dal in stortten.

We stelden ons voor hoe reizigers destijds dicht opeengepakt in de wagens zaten, terwijl buiten de wind gierde. Vandaag de dag denderen we met onze V-Strom 800 DE over dezelfde pas. 84 pk, tractiecontrole en LED-verlichting een comfort waarvan de mensen 150 jaar geleden alleen maar konden dromen. Maar één ding blijft hetzelfde: de kriebels in de buik wanneer je boven op de pas staat en in de diepte kijkt. En de wil om het volgende traject aan te pakken.

Veel van de oude ranchhuizen, die ooit als paardenwisselstations dienden, staan nog steeds. Voor ons zijn ze perfecte fotospots destijds waren het plekken waar de reizigers snel een koffie dronken, de paarden werden gewisseld en de post verder ging. Vandaag de dag stoppen we er om op adem te komen, het uitzicht te bewonderen en ons bewust te maken dat elke lange reis uit veel kleine stops bestaat.

Een van de meest emotionele momenten van onze tour: de oversteek van de Lemhi Pass op de Continental Divide, de centrale waterscheiding van Noord-Amerika. Hier wordt bepaald in welke richting de rivieren stromen. Naar het oosten gaat het water naar de Missouri, dan naar de Mississippi en uiteindelijk naar de Golf van Mexico. Naar het westen stroomt het water in de Columbia River en verder naar de Stille Oceaan.

Voor ons motorrijders is het een fascinerend geografisch punt, maar voor de Lewis-en-Clark-expeditie in 1805 was het een keerpunt in de geschiedenis. Hun opdracht was om een doorlopende waterstraat de legendarische "Northwest Passage" van de Atlantische Oceaan tot aan de Stille Oceaan te vinden. Toen ze hier aankwamen, realiseerden ze zich: er is geen bevaarbare verbinding. In plaats daarvan stonden de machtige Rocky Mountains in de weg.

Lewis en Clark moesten hun boten achterlaten en paarden van de Shoshone regelen om verder te gaan. Deze ontdekking was een schok voor de expeditie, maar ook een bewijs van hun doorzettingsvermogen. Precies hier werd duidelijk: Noord-Amerika is niet eenvoudig per boot van kust tot kust te doorkruisen. De droom van een eenvoudige doorgang was voorbij maar het avontuur ging verder.

Toen we met onze Suzukis over de Continental Divide reden, waren we ons bewust van hoe bepalend deze plek voor de geschiedenis was. Met elke draaibeweging van het gas, met elke blik in de vallei, voelden we ons niet alleen motorrijders, maar ook een beetje geschiedvertellers.

In Salmon, Idaho, maakten we een stop op een plek die bijna nergens anders zo verbonden is met de geschiedenis van het Westen. Hier werd Sacajawea geboren, een jonge Shoshone-vrouw, rond 1788. Op slechts 16-jarige leeftijd werd ze onderdeel van de Lewis-en-Clark-expeditie, samen met haar man Toussaint Charbonneau en hun kleine zoon Jean Baptiste.

Haar rol was cruciaal: - Tolk: Ze sprak Shoshone en wat Hidatsa en hielp bij ontmoetingen met stammen om misverstanden te voorkomen. - Symbool van Vrede: Haar aanwezigheid met kind toonde de inheemse volken dat de expeditie geen vijandige bedoelingen had. - Wegwijzer: Ze hielp veilige routes over de Rockies te vinden en leidde de expeditie naar plaatsen die zonder haar nauwelijks toegankelijk zouden zijn.

Bij de Lemhi Pass hielp ze paarden van de Shoshone te organiseren zonder deze dieren zou de expeditie waarschijnlijk zijn gestrand. Vandaag de dag herinnert het Sacajawea Interpretive, Cultural & Educational Center in Salmon aan haar nalatenschap. Voor ons was het meer dan alleen een museumbezoek: Het was een moment waarop we voelden dat echte helden niet altijd degenen zijn die aan het front vechten. Vaak zijn het de stille, slimme en moedige begeleiders die het verschil maken.

Sacajawea stierf jong, rond 1812. Maar haar nagedachtenis leeft voort op monumenten, in schoolboeken, zelfs op een 1-dollarmunt. Voor de mensen in Idaho is ze tot op de dag van vandaag een symbool van moed en richting. En voor ons motorrijders was het ontroerend om in haar geboortestreek te rijden.

Onze Suzuki V-Strom 800 DE bleek de perfecte partner: Een soepele 776cc-tweecilinder, genoeg power voor passen en lange rechte stukken. Het chassis: 220 mm veerweg, 21-inch voorwiel ideaal voor gravel en ruwe wegen. En veel comfort: ook na lange etappes blijft de motor aangenaam om op te rijden.

Natuurlijk ontbreken luxe functies zoals cruise control of verwarmde handvatten. Maar dat past precies bij de reis: wie het Wilde Westen wil verkennen, heeft geen extra's nodig, maar betrouwbaarheid en de wil om door te gaan.

Onze tour heeft ons geleerd: avontuur was nooit eenvoudig. Of het nu met paarden, boten of motorfietsen is het vraagt om moed, uithoudingsvermogen en de bereidheid om nieuwe dingen te wagen. Lewis en Clark hadden Sacajawea, de koetslijnen hadden hun paarden en bestuurders en wij hebben onze V-Stroms, die ons veilig door de Rockies dragen.

Aan het eind blijft de conclusie: de verhalen van toen maken onze tochten van vandaag zo bijzonder. Elke pas, elke stad, elk oud pad is meer dan alleen landschap het is een stukje geschiedenis dat we met elke kilometer opnieuw beleven.

• Motorfiets: Suzuki V-Strom 800DE robuust, betrouwbaar, avontuurlijk: Informatie en prijzen
• Banden: Dunlop Trailmax Raid perfecte balans tussen weg & gravel - Informatie
• Bagage: SW-Motech PRO Achtertas licht & onverwoestbaar: Prijs en informatie PLUS Waterdichte Tanktas voor camera-uitrusting:
• Kleding: Vanucci VAJ-4 / VAT-6 / VAG-4 / VAB-10 getest tussen 1°C en 30°C: Link naar de jas bij LOUIS
• Communicatie: Cardo Packtalk Edge altijd verbonden, zelfs in afgelegen gebieden: Hier kopen
• Helm: ARAI Tour-X5 premium comfort voor lange afstanden: Informatie en decoraties