Reizen met z'n tweeën met de Yamaha Tenere 700

De Yamaha Enduro en ik zijn meer dan twee weken onderweg geweest. In eerste instantie alleen, met veel grind en off-road rijden. De tweede helft van de reis werd vervolgens met z'n tweeën en uitsluitend op de weg afgelegd. Dus ik kan en zal beide omstandigheden hier beschrijven. Er zal hier echter niets te lezen zijn over het off-road rijden. Als je geïnteresseerd bent in dit aspect van alles, verwijs ik je beleefd door naar de testvideo die ik heb gemaakt. Daarin deel ik ook mijn off-road ervaringen:

De route leidt me van Wenen naar Venetië via bochtige wegen en minder bochtige snelwegen. Van daaruit neem ik de veerboot naar Metsovo in Noord-Griekenland. Samen met Gregor, die me tijdens de reis vergezelt, brengen we vier dagen in de bergen door en maken we verschillende off-road tochten. Vervolgens rijden we naar het noorden richting Tirana in Albanië. In de hoofdstad halen we onze vrienden op, zetten ze achterop en vervolgen onze reis als viertal. Na een week vol bochten, sightseeing en strandvakanties bereiken we eindelijk de Kroatische stad Split. Onze prachtige vakantie eindigt met de autotrein die ons en de Yamaha Enduro's terugbrengt naar Wenen.

Zoals eerder vermeld, zal mijn verslag zich voornamelijk richten op het rijgedrag. Dus hoe voelt de Yamaha Enduro aan tijdens langdurig gebruik? Laten we beginnen met de motor:

De CP2 motor is niet storend, zelfs niet tijdens lange ritten. Het geluidsniveau is aangenaam. De versnellingsbak schakelt soepel en precies. Het sterke koppel bij lage toeren maakt schakelen gemakkelijk, meestal is de 5e versnelling geschikt voor de meeste lokale gebieden, hoewel ik persoonlijk vaak de voorkeur gaf aan de 4e versnelling. De motor is echt krachtig bij lage en middelhoge toeren, maar er gebeurt niet veel in het hogere toerengebied. Het feit dat de CP2-motor oorspronkelijk is ontwikkeld voor een naked bike en niet voor een enduro, doet me altijd glimlachen. Zijn eigenschappen passen perfect bij de off-road tourmachine.

Er is slechts één klein minpuntje dat al jaren bekend is en af en toe het rijplezier bederft, en dat is de ruwe gasrespons. Om precies te zijn, is er een lichte schok die door de machine gaat wanneer je het gaspedaal indrukt. Zodra dit gebeurt, kan het vermogen zoals gezegd fijn gedoseerd worden. Maar de eerste millimeter van de gashendel wordt onvermijdelijk op een ietwat lompe manier omgezet in aandrijving. Met de ultieme fijne gashendel kan ook deze eerste schok worden afgevlakt. Er zijn echter soms rijsituaties waarin het bijzonder moeilijk is om deze fijne gashendel toe te passen. Vooral in krappe haarspeldbochten, zoals die we in Albanië tegenkwamen. Om deze bochten netjes en binnen je eigen rijstrook te kunnen nemen, moet je de motorfiets in de bocht duwen. Dit vereist een gebogen en gedraaid bovenlichaam, waardoor de gashendel in een enigszins atypische hoek komt te staan. Het is met de beste wil van de wereld niet altijd mogelijk om in deze verkrampte positie met de grootste precisie op het gas te drukken.

Het frame blinkt uit in zijn fijne responsiviteit zonder enige haperingen. Dit is echter zeldzaam bij motorfietsen in de prijsklasse van de Yamaha Enduro. De lange veerwegen zorgen voor voldoende comfort tijdens het rijden. Het absorbeert oneffenheden op de weg zonder problemen, maar het is ook niet echt opvallend. Zeker niet als je bedenkt hoe ongelooflijk soepel en goed het Öhlins-materiaal aanvoelt op de blauwe Tenere van Gregor. Aan de andere kant biedt de standaardvering ook echt goede stabiliteit. Zelfs wanneer de motorfiets volledig beladen is, moet je behoorlijk radicaal sturen om de motor in beweging te krijgen. Je kunt veel plezier beleven aan de Yamaha Enduro, zelfs als je alleen rijdt, zelfs op de weg. Als je niet op zoek bent naar snel plezier, is het een goed idee om de instelbare veringselementen aan te passen. Persoonlijk heb ik de voorvork na mijn off-road avonturen iets zachter gezet, zodat de motorfiets wat soepeler over hobbels rolt. Het zorgt echter niet voor een perfecte zithouding, aangezien het verstelbereik te beperkt is.

Op de snelweg merk je dat de windbescherming van de Yamaha Enduro spartaans is, maar toch aanwezig. De kuip, inclusief het schild, neemt merkbaar druk weg van het bovenlichaam, terwijl de schouders en bovenarmen in de wind blijven. Met een lengte van 184 cm is minimale turbulentie voelbaar op de helm, maar het is zo minimaal dat het nooit storend is. De aerodynamica is ook bevredigend als het gaat om volume; ik werd geraakt door de wind op de helm, maar niet op een onaangenaam luide manier. Lange stukken snelweg of zelfs een pittige sprint van Metsovo naar Tirana waren geen marteling. De eerste merkbare trillingen zijn voelbaar vanaf 120 kilometer per uur, maar alleen in de voetsteunen. De handen blijven altijd gespaard. En de tintelingen in je voeten voel je alleen als je veel contact hebt met de metalen delen van de voetsteunen. Als de rubberen inzetstukken worden gebruikt en de voet goed is geplaatst, merk je de trillingen nauwelijks.

Wat je echter zeker merkt, is de genadeloze hardheid van het standaardzadel van de Yamaha Enduro. Dit veroorzaakt na verloop van tijd pijn in de billen. Dit kan worden verholpen met Yamaha's eigen accessoires zoals het rallyzadel, dat op de lange termijn iets comfortabeler aanvoelt. In mijn geval greep ik terug naar een oude favoriet uit mijn tijd met de 500cc, de gewatteerde fietsbroek. Vanaf dag twee droeg ik die onder mijn stoffen broek, waardoor de rugpijn betrouwbaar verdween.

Wat betreft de zithouding, vind ik deze erg prettig. Aan de ene kant is het rechtop en ontspannen, met een comfortabele kniehoek. Aan de andere kant zit je niet te ver naar voren, zoals bij sommige andere merken het geval is, zoals bij de nieuwe Transalp. Dit betekent dat je je voldoende naar voren kunt richten op de Yamaha Enduro en dat sportief rijden niet langer ongepast aanvoelt.

Hitteontwikkeling was voor mij tijdens de hele reis geen probleem, hoewel het op sommige dagen echt heet was. Alleen een klein beschermkapje op de koppelingskabel herinnerde me er af en toe aan dat er constant explosies onder me plaatsvonden. Het kleine metalen deel wordt heet en dat voel je als je het af en toe aanraakt. Een hoge off-road laars zou hier onder andere helpen.

Hitteontwikkeling was voor mij tijdens de hele reis geen probleem, hoewel het op sommige dagen echt heet was. Alleen een klein beschermkapje op de koppelingskabel herinnerde me er af en toe aan dat er constant explosies onder me plaatsvonden. Het kleine metalen deel wordt heet en dat voel je als je het af en toe aanraakt. Een hoge off-road laars zou hier onder andere helpen.

Het dashboard heeft nu een USB-aansluiting en een mooi, goed leesbaar TFT-scherm. Helaas is er in vergelijking met de eerste generatie geen knop meer om ABS uit te schakelen. In plaats daarvan is er nu een knop om het te activeren. Dat is volkomen zinloos, want elke keer dat het contact wordt uitgeschakeld met de noodstopschakelaar of de sleutel, wordt het ABS automatisch opnieuw geactiveerd. Dus nu moet je elke keer dat je je wielen wilt blokkeren, door het menu worstelen met de waardeloze keuzeknop. Een kleinigheid, zou je denken, maar wel een die op den duur behoorlijk irritant kan zijn. Vooral omdat het kleine keuzewiel gewoon onhandig aanvoelt om te bedienen. Met dunne off-road handschoenen doet de druk op het stuur zelfs een beetje pijn. Dit was echter alleen merkbaar in het terrein. Tijdens het gedeelte op de weg met een duopassagier was het ABS uiteraard permanent actief en bleef mijn duim gespaard van verdere mishandeling.

Bij het kiezen van bagageoplossingen voor mijn Yamaha Enduro was het voor mij van groot belang om zoveel mogelijk opbergruimte te hebben. Aangezien we onze offroadtochten vanaf een vaste basis begonnen, kon ik kiezen voor vaste zijkoffers. Deze werden dan gewoon in het hotel achtergelaten wanneer we naar de Griekse botanië gingen. Het benodigde gereedschap werd vriendelijk door Gregor op zijn Tenere vervoerd in zachte tassen. Aangezien ik privé altijd tassen van SW-Motech gebruik, was het voor mij duidelijk dat ik ze ook zou gebruiken voor mijn zijkoffers en topkoffer. Ik vond wat ik zocht in de nieuwe DUSC koffers, die ik vooral koos vanwege het comfort. En omdat ik ze er ook mooi uit vind zien en ze de Tenere niet helemaal ontsieren, althans volgens mij. De koffers zijn comfortabel omdat ze genoeg opbergruimte bieden voor mijn vriendin en mij. Ze zijn ook volledig waterdicht, maar een beetje lichter, wat een positieve factor is bij het sjouwen. En de harde kunststof buitenkant maakt een zeer robuuste indruk, wat zich zou kunnen uitbetalen bij eventuele off-road ongelukken.

Ik heb de bijbehorende dragers en koffers zelf op de Yamaha Enduro gemonteerd, dus ik kan officieel bevestigen dat de montage waterdicht is. Helaas is ook de waterdichtheid uitgebreid maar met succes getest. Ik vond ook het mechanisme voor het vergrendelen en ontgrendelen van de koffers erg prettig. Dit werkt zonder gedoe. De koffers kunnen snel en gemakkelijk worden verwijderd en dankzij de handgrepen ook gemakkelijk worden vervoerd naar de hotelkamer. Ik kan de DUSC koffers zonder voorbehoud aanbevelen voor weg- en graveltochten!

De enige mogelijke bandenkeuze voor de Yamaha Enduro was eigenlijk een 50/50 band. Ik koos voor de Bridgestone AX41. Waarom? Omdat ik privé bijna altijd op Bridgestone-banden rijd. Ik zou mezelf zelfs omschrijven als een Bridgestone-fan. Mijn bandenkeuze was echter puur gebaseerd op sympathie, omdat ik de AX41 nog niet kende. Gelukkig hoefde ik later geen spijt te hebben van mijn "blinde" beslissing. Het verschil met de standaardbanden, de Pirelli Scorpion STR, is er natuurlijk wel. De Italiaanse band is immers een 80/20, zo niet een 90/10 band. Natuurlijk stuurt deze band harmonieuzer op de weg dan de meer off-road georiënteerde AX41.

De Yamaha Enduro is bereid bij de eerste stuurimpuls, maar heeft daarna wat druk op het stuur nodig om over te hellen. Dit is echter niet ongebruikelijk voor een 50/50 band. Wanneer je overhelt, geeft de band je veel vertrouwen omdat hij erg stabiel aanvoelt. Het is echt opmerkelijk tot welke prestaties op de weg moderne offroadbanden in staat zijn. De rit door lange bochten voelt aan alsof hij op rails rijdt. Off-road was ik helemaal gelukkig. Mijn capaciteiten en niet het materiaal waren hier de beperkende factoren. Veel tractie en snel reagerende zijdelingse controle - zo voelde de AX41 op losse ondergrond. Op het gebied van rolgeluid kan hij de wetten van de fysica niet tarten. Vanaf 60,70 kilometer per uur begint de band te zingen. Ik vond dit helemaal niet vervelend, integendeel, voor mij hoort een rijk afrolgeluid op de een of andere manier zelfs bij een terreinwagen. Tot slot vond ik het ook positief dat de AX41 ongevoelig lijkt te zijn voor drukverschillen. Ik heb de bandenspanning met ongeveer 0,6 bar verlaagd voor off-road rijden en het vertrouwenwekkende gevoel op de weg bleef. Samenvattend kan ik dus zeggen dat de AX41 ook een Yamaha Enduro-rubber is dat het aanbevelen waard is.

Aan het einde van mijn verslag wil ik nu graag vertellen hoe de Yamaha Enduro aanvoelt als je met z'n tweeën reist. Hoe verging het mij en mijn duopassagier tijdens de reis?

Zolang je de gezellige toermodus niet verlaat, werkt de Yamaha ook prima met z'n tweeën. De geboden ruimte was perfect voor ons beiden. Een gewatteerde fietsbroek is echter net zo essentieel op de achterbank, want de bank is zo hard als een plank. Aan de andere kant profiteren we allebei echt van de vrijwel doorlopende vorm. Op aparte bankjes met een groot hoogteverschil tussen de rijder en de duopassagier hebben we vaak het probleem van een ongemakkelijke ruimte tussen ons in. Ik zit altijd zo ver mogelijk naar voren en ben vrij slank, wat betekent dat ik het bestuurderszadel vaak niet helemaal vul en er dus een opening achter me is, waarin mijn vriendin soms op een nogal ongemakkelijke manier bekneld zit. We zitten allebei het liefst dicht bij elkaar en dat werkt het beste op bankjes zoals die op de Enduro. Mijn vriendin moet naast me zitten, maar dankzij mij is ze volledig beschermd tegen de wind.

De krachtige motor onderin zorgt ervoor dat inhalen eigenlijk heel ontspannen aanvoelt. Meer ontspannen dan je zou verwachten van 73 pk. Alleen wanneer je in het algemeen harder wilt gaan, bereikt de Yamaha Enduro zijn verwachte grenzen. Met z'n tweeën op de Hemelpoort kloppen is zeker geen aanrader. Het is echter niet het chassis dat hier verantwoordelijk is voor de limiet, want zelfs met twee rijders gaat hij niet door de knieën. De belangrijkste beperking is het uitbreidbare remvermogen. In sologebruik is de remkracht voor mij voldoende bij een juist gebruik van de hendel. Met twee berijders moet je echter echt met een vooruitziende blik rijden, want de hardware wordt gewoonweg overweldigd door het toegenomen gewicht. Als je onverwacht iets sneller moet stoppen, zul je bij de eerste poging zeker je ogen uitkijken, het duurt gewoon iets te lang om tot stilstand te komen. Met andere woorden, ik zou dergelijke rijsituaties zoveel mogelijk vermijden. En dus de snelle rijstijl voor twee volledig achter je laten. De topzwaarte van de Yamaha Enduro is natuurlijk nog beter merkbaar met een bijbehorende belading. Mijn rijconfiguratie, dus vriendin op de achterbank plus een berg bagage achter haar, is vooral merkbaar als je sneller een bocht in wilt. Er rust relatief weinig gewicht op de voorkant. Nog een goede reden om af te zien van de adrenaline doordrenkte rijmodus. Dus als je het zonder ruige rijmanoeuvres kunt stellen en een gedempte achterkant hebt, kun je ook tevreden zijn met de Yamaha Enduro voor twee. Er is voldoende ruimte en het chassis biedt een acceptabel comfort. Mijn vriendin en ik waren allebei tevreden.

Ik was ook tevreden over het gemiddelde brandstofverbruik van de Yamaha Enduro. Over de hele reis was dat 4,7 liter per 100 km. Een zeer respectabel cijfer.